از   غم  دوست، در  این  میکده  فریاد کشم

داد رس نیست کـه در هجر رخش داد کشم

داد و  بیداد  که  در  محفل  ما  رندى  نیست

که  برش  شکوه  بــرم،  داد  ز  بیداد  کشم

شادیم  داد،   غمم  داد  و   جفا   داد  و  وفا

با  صفا  منّت  آن  را  کـه  به  من  داد، کشم

عاشقم،  عاشق  روى   تو،  نه   چیز  دگرى

بار  هجران  و   وصالت  به   دل  شاد،  کشم

در غمت اى  گل وحشىِ من، اى خسرو من

جـور   مجنون   ببرم،   تیشه   فرهاد   کشم

مُردم  از  زندگىِ  بى  تو  که  با  من  هستى

طرفه  سرّى  است  که  باید  برِ استاد کشم

سال ها     مى گذرد،     حادثه ها     مى آید

انتظار     فرج     از     نیمه     خرداد    کشم